Familie berichten
Uit het goede hout gesneden.......
Mea Lisan van de Meerpaal
Gevecht
Gevecht.
Het is al een tijdje aan de gang!
Het stille en subtiele gevecht van Sanne om de positie van Jasmine in te nemen.
Er is geen werkelijke uitdaging maar op passieve wijze maakt ze aanspraak op aandacht, de ligplek, speelgoed en….de supervisie tijdens het eten.
Volgens ons zou Mientje, die de oudste is en volgens menselijke maatstaven de meeste rechten heeft, niet een stapje terug hoeven te doen voor haar jongere roedelgenootje.
Maar…..in de dierenwereld gelden nu éénmaal andere regels en een andere etiquette.
Honden zijn prima in staat om dit zelf te regelen.
Jasmine ook. Zelf geeft ze langzamerhand toe dat ze haar plaats als hoofd van de roedel misschien moet afstaan.
Zeker nu ze, op dit moment, zelf iets minder mobiel is vanwege haar pootblessure.
Sanne dringt voor en zonder slag of stoot gaat Mien opzij voor haar, laat bv. haar laatste hap eten staan als Sanne haar wegduwt….
Wij laten het zo en we grijpen niet in, bemoeien ons er niet mee!
Jasmine geeft haar die ruimte, dus wij ook!
Misschien is het daardoor dat er nooit ruzies zijn onderling.
Anny
Waar gebeurd
Mag ik mij even voorstellen? Ik ben Lemmy, geboren als Mea Lester van de Meerpaal.
Ik wil jullie iets vertellen, een waargebeurd verhaal dat nog altijd verder gaat, mijn verhaal, mijn leven als Friese boxer en later als Belgische.
Dus, die heuglijke dag dat ik het levenslicht zag in Boijl was het 17 maart 2015. Daar bracht ik ook de eerste weken van mijn leven door samen met mijn moeder Norah en ik leerde daar heel veel dingen. Na die tijd mocht ik mee met lieve mensen naar, wat mijn nieuwe thuis zou worden. Na een poosje kreeg ik daar ook een zusje en ik was gelukkig, het zonnetje scheen! Tot...... er op een dag iets onvoorstelbaar droevigs gebeurde in ons huis.
Ik ging terug naar mijn geboortehuis, de Meerpaalhoeve, want de baas alleen kon niet meer voor mij zorgen. En zo veranderde van de ene dag op de andere mijn hele leventje. Op 16 juni 2017 kwamen er twee mensen naar de Meerpaalhoeve, speciaal om mij te ontmoeten.
Ik heb ze meteen uitbundig begroet, maar ik was toch wat terughoudend want ik vond dat ze heel raar spraken, ik begreep niet alles. Maar schijnbaar begrepen mijn Meerpaalmoeders hen wel en ze hebben lang zitten praten.
Ja ook over mij, dat begreep ik wel want ik hoorde vaak mijn naam, en ook iets van Liefde op het eerste gezicht….. mmnnn….. wat zou dat toch betekenen?
Toen kreeg ik door dat ik mee zou gaan met die vreemde mensen, dus naar een ander land nog wel. Maar alleen als mijn Meerpaalmoeders het goed vonden, tja, dan was het ook okéé voor mij.
En zo vertrok ik op vakantie naar België, joepieeejeeee. Allé, ik dacht toen toch dat het vakantie zou zijn.
Niets bleek minder waar. Ik hoorde dat het een lange reis zou worden van vele uren, dus heb ik me maar meteen te slapen gelegd terwijl we naar mijn vakantie-adresje reden.
Daar aangekomen was ik weer fit en dat was nodig, want ik maakte kennis met Happy Von Infadar, een grijze boxerdame, maar jongens, wat een bitch was dat zeg!
Pffffttt, ze zette me meteen op mijn plaats, maar daarna hebben we toch gezellig samen gewandeld.
Er waren ook papegaaien, en die mochten de eerste dagen niet uit hun hok, want ik wilde die vliegende kippen echt wel te pakken krijgen en plukken. Kip is lekker en gezond, dat weten jullie toch?
Maar schijnbaar vonden die Belgen dat geen goed idee, raar hè?
De dagen vorderden en ik begon dat Belgische taaltje een beetje beter te begrijpen, ja, het was me ondertussen wel duidelijk geworden, ik moest echt integreren want ik zou echt een Belg worden.
Mijn paspoort, inenting, kortom alle papieren stonden al op de naam van mijn nieuwe baas !
De eerste weken was ik lekker vrij en mocht ik gewoon alles gaan ontdekken, ik kreeg nu ook wat regeltjes en ik moest toch wel luisteren naar mijn nieuwe baasjes.
Jaja, echt integreren heet dat dus. Nu vond ik het allemaal niet zo erg hoor, al dacht ik nog wel eens aan mijn vorige huis in Friesland.
Ik heb het hier ook niet slecht: lekker eten, vlees, fruit en groenten en gezonde snoepjes, long en visjes enzo.
Ik heb hier heel veel speelgoed en vele manden waar tussen ik mocht kiezen.
Alleen om te slapen kregen we ieder onze eigen bench met een warm kussen toegewezen. Dat vind ik heerlijk, zo kunnen we ieder rustig slapen, al staat de bench altijd open.
En omdat ik dan toch zou blijven moest er nog een probleem opgelost worden!
Die bitch van een Happy, daar zou ik wel een eitje mee pellen, maar uiteindelijk pelde die oude dame het eitje met mij.
Baasjes hebben ons gestuurd want zij zijn de baas zeggen ze.
En nu, zijn Happy en ik dikke maatjes en “ partners in crime" tijdens de wandelingen.
We verdwijnen samen stiekem op paadjes in waar we niet mogen komen, duiken samen een vijver in waar verboden toegang bij staat enz.
s Ochtends gaan Happy en ik eerst mekaar begroeten. We wandelen samen en af en toe gaan we op geocaching tocht.
Schatten zoeken dus, maar mijn speurneus is nog niet zo goed als die van Happy, maar dat komt wel. We spelen samen, kruipen soms samen in één mandje, en af en toe doen we ook ieder ons eigen ding….
Af en toe gaat bazinneke ook eens wandelen met ieder apart voor meer qualitiy-time.
Heerlijk toch!
We hebben samen onze weg gevonden en we kunnen elkaar eigenlijk niet meer missen, we hebben ook respect voor elkaar, ja, wie had dat kunnen denken, ik en die happybitch die ik nu liefdevol ook onze grijze muis noem.
Iedereen lacht er nu mee dat Happy een ”toyboy” heeft.
Laat ze maar doen, ik vind dat een compliment voor mij hoor, want toyboy’s zijn toch altijd stoere en knappe kerels. Dus wil dat zeggen dat ik ook een stoere en knappe kerel ben, toch?
Ook aan de papegaaien moest ik dus wennen, en ze niet meer aanzien voor een lekker hapje.
Soms is dat nog wel moeilijk, maar ze vliegen nu gewoon rond in huis, en ik zal nooit echt maatjes met ze worden, maar ik ga ze ook niet meer achterna, ze mogen hun pluimen van mij houden, want eerlijk is eerlijk, met pluimen zijn ze eigenlijk wel mooi.
En zo kabbelt mijn leventje nu verder samen met Happy die inmiddels de 10 jaar al ruim voorbij is.
We zijn gelukkig met ons allen, samen, de baasjes, de vogels en wij, twee boxers allebei wat ze in Nederland mooi Herplaatsers noemen.
Maar onze bazen lachen ermee dat wij tweedehands zijn, maar ik denk dat ze bedoelen dat we allebei een tweede kans hebben gekregen.
Dit was dus mijn verhaal, een mooi verhaal, met een happy end? Nou ja, min of meer, dat happy is er dubbel en dik, dat end gedeelte mag nog lang op zich wachten.
Lemmy.....opgetekend door Nicole
Naamperikelen...
Wat een boxerleven...
Foppe.......
Na 10 jaar en 5 maanden ben je hier niet meer.
We missen je enorm, maar het is ook goed.
Je onvoorwaardelijke trouw, de malle fratsen altijd weer, genieten van ’t zonnetje in het voorjaar en de zomer….wat was je graag buiten,heerlijk achter in de tuin met je speeltjes en je balletjes!
En later achter het gazen hek, omdat je niet meer op de vlonder aan het water kon liggen: je zag het niet meer goed en je kon in het water vallen..
Als ik daar moest zijn bij de droogmolen, wou je eerst nog mee, en snapte er niks van dat ik het hekje dicht deed.
De act met de vogels in de tuin was vermakelijk: Je wist dat er brood in het vogelhokje lag, later kon je het alleen nog ruiken en je hoorde ze ritselen, dan kwam je toch in actie!
Achter de tuintafel verstopte je je, niet te geloven! Als je de vogels vlak in de buurt vermoedde, sprong je ineens tevoorschijn om ze te laten schrikken en hoopte dat ze daardoor stukjes brood lieten vallen, wat geweldig komisch!
Mee naast de scootmobiel met de baas, een prachtig en ontroerend gezicht vond ik het ! Het lijntje mooi slap, netjes lopen…..net of je wist dat je baas gehandicapt was.
Zo ook het spelen met de baas, balletje brengen en ALTIJD aan de goede kant neerleggen voor de rolstoel, want de voet zit aan de rechterkant….en zo kon hij de bal weg schoppen!
Toen de baas door de week in het revalidatiecentrum verbleef en jij en ik alleen in huis waren, kwam je ‘s nachts boven, kwam je naast m’n bed staan of liggen en werd ik wakker van je gesnuif, ik zei dan: alles is goed Foppe, ga maar weer naar je mand beneden en dan ging je weer…
Je wou gewoon kijken of alles goed met me was.
Dat deed je niet in het weekend en later ook niet meer, toen alles weer “gewoon” was!
In de auto op weg naar het bos, met je grote vriend de wetterhoun Buddy.
Samen dwars door struiken en bosjes en plenzen in het vennetje, daar spelen in de grote tuin!
Helaas kon je niet meer mee naar het bos, je gezichtsvermogen was té slecht geworden…..
Buddy was vier weken voor jou plotseling ziek en overleed en nu jij Foppe……zo snel na elkaar!
Jullie liggen samen begraven in die grote tuin daar, onder de bomen, Iris zei: ze zoeken elkaar op en spelen weer samen…..wat vond ik DAT mooi!
Dat idee is een grote troost in de stille uurtjes dat we je missen: dat het goed is, dat je een pracht leven met ons hebt gehad lieve, lieve FOPPE, voor altijd in ons HART!
Je baasjes
Hans en Stella
Een "bewogen "jaar voor Harry
Harry was een stevige, witte, boxerreu die samen met zeven nestbroers en –zusters een aantal jaren geleden het levenslicht zag. Zijn baasjes waren al snel voor Harry “gevallen”en na acht weken mocht hij mee naar zijn nieuwe huis.
Zoals elke boxerpup kinderziekten moet meemaken is ook Harry door een paar vervelende kwaaltjes geteisterd.
Een hardnekkige hoest, opgedaan op een Jongehondendag; een diarree die steeds weer de kop opsteekt tijdens de lange hete zomer.
Gelukkig werd Harry’s humeur niet beïnvloed door deze gezondheidsperikelen. Hij bleef een vrolijke jonge boxer die al kwispelend zijn lot onderging en elke dag een feest vond.
Ondertussen was Harry uitgegroeid tot een flinke reu met een dito staart. Zijn vrolijke karakter, met als uiting het kwispelen en voortdurend bewegen, wordt hem fataal als hij zijn staart keer op keer stuksloeg tegen muren en meubilair in huis.
Ook beschadigde hij zichzelf regelmatig tot bloedens toe.
Er volgt een periode van dierenartsbezoeken, waarna verschillende methoden voor behandeling werden toegepast: zalfjes, verbandjes, spray’s, een kraag, pijnstillers, enz.
Zodra hij vrolijk en uitbundig werd en daarbij op die enige echte boxermanier kwispelde, werd hij onmiddellijk afgestraft met pijn en een bloedende staartpunt. Soms zag je hem met dichtgeknepen ogen de harde “zweepslagen”ondergaan.
Na ongeveer drie maanden waren de baasjes ten einde raad. Alle lapmiddelen bleken niets te helpen en ze besloten hem definitief van zijn pijn en ongemak af te helpen door z’n staart op de “boxermanier”te laten couperen.
Toen ging het allemaal heel snel: de operatie, de revalidatie, in veertien dagen was Harry weer de oude, compleet met een incomplete staart.
Het was letterlijk een “bewogen”jaar voor Harry geweest.
Voor deze hond is de maatregel van het coupeerverbod geen dierenbescherming maar veel meer een dierenmishandelingsmaatregel geworden!!